donderdag 21 november 2013

Boodschappen

Even naar de supermarkt en de Hema. Hoe moeilijk kan het zijn? Na 3 rondjes gereden te hebben in de stromende regen besluit ik maar wat verder weg te parkeren en zoontje 2 (anderhalf) even te tillen tot we in het overdekte winkelcentrumpje zijn. Helaas denkt zoontje 2 daar zelf heel anders over en betreedt hij het pand als een gillend, trappelend en met z'n armen maaiend vliegtuigje. Gelukkig verandert hij direct weer in een blond engeltje, zodra ik hem op de grond zet. Ondertussen rent zoontje 1 (ruim 2 en een half) vrolijk de Hema in. Top, die is alvast op de juiste locatie. Ik loop zo snel mogelijk achter hem aan, maar in het dreumestempo van zoontje 2 schiet het niet op en ben ik net te laat bij de gezellige tafel vol met schoenkadootjes. Zoontje 1 heeft razendsnel 2 pakjes met auto's gepakt en geeft er heel lief ook één aan zoontje 2. "Leg die maar terug lieverd, die zijn niet voor ons", zeg ik vriendelijk. Dit wordt opgevat als:"Ren er snel mee naar buiten, voor ik het van je afpak". Dus ren ik achter zoontje 1 aan naar buiten en kan ik nog net voorkomen dat het pakje wordt opengemaakt. Als ik weer binnen kom blijkt zoontje 2 alvast wat vrolijk gekleurde kommetjes gepakt te hebben en ben ik inmiddels vergeten wat we eigenlijk kwamen doen in de Hema. Na alles te hebben opgeruimd, snel sokken te hebben uitgezocht terwijl ik nog zes keer achter beide kinderen aan ga, kan ik godzijdank afrekenen en het pand weer verlaten.

Op naar de supermarkt. Dan kan er in ieder geval ook een van beide mannetjes in het winkelwagentje. Oh, de supermarkt is precies vandaag dicht wegens de verhuizing. En de wagentjes zijn al verhuisd. Fantastisch. Komt goed; ik ga naar de groenteboer. Score: 1 beurse appel die voor voetbal is aangezien. Dan naar de drogisterij. Score: alle tandpasta uit het schap, diverse bussen haarlak uit en in het vak én een soort hangende display met elastiekjes op de grond. Dankzij engelachtige glimlachjes en schattig gezwaai van zoontje 1 en 2 worden we toch vriendelijk uitgelaten. Op naar de kaaswinkel. Score: plakjes kaas minachtend op de grond gegooid, verse speciale stukken kaas uit de koeling, maar verder gaat het wonderlijk goed. Klaar, we kunnen naar huis. Helaas heeft zoontje 1 een ander plan en gaat hij bij de slager kijken. Die heeft voor zijn pand een rieten bloembak staan. Smal en hoog. En die blijkt om te kunnen vallen als je daar met je 13 kilo tegen aan leunt. Kindlief is in orde, maar de plantjes en aarde liggen gezellig over de gang verspreid. Bak overeind, plantjes er weer in, zo veel mogelijk aarde er in geschept. Hierbij lief geholpen door zoontje 2 die niet bij de bak kan en dus de aarde over zichzelf heen gooit. Uiteindelijk komt de slager aan met een bezem. Waarop zoontje 1 hem tipt dat hij ook best kan stofzuigen. Als ik uiteindelijk van hem vraag of hij "sorry' wil zeggen vinden de slager en een nieuwsgierige klant dat absoluut niet nodig. Dusss.

Ik doe écht mijn best om ze op te voeden, maar tot nu toe lijkt het nog niet uit te monden in een verpletterend succes.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten